Wie ben ik nou eigenlijk?

Mijn naam weet je inmiddels wel dus die zal ik je besparen. Wat ik je wel ga vertellen is dat ik vanaf jongs af aan mij al richt op muziek. Alles omtrent muziek spreekt mij aan en ik ben hier dan ook zeer gedreven in. Ik nam al vroeg zanglessen en ik kan ook wel iets met een piano. Nu je het belangrijkste uit mijn leven weet, ga ik verder naar het wat meer langdradige verhaal: mijn leven.

Je bent er nog? Oke, ga er dan maar even voor zitten, dit wordt een lang stukje tekst.

Ik weet van mijzelf dat ik een apart geval ben. Ik vind mijzelf leuk op die manier en zo hoop ik ook te blijven. Niet iedereen weet hier echter mee om te gaan. Het begon op de basisschool. Ik werd gepest. En niet zo’n beetje ook maar daar kom ik later nog op terug. Dat ik een buitenbeentje was vond ik niet zo erg. Wat wel afgrijselijk was, waren de kinderen in mijn klas. En de andere klas. En die van de klas boven mij. En ook die van de klas dáár boven. Kortom: niemand vond mij leuk. Dit liep door tot pestgedrag. En ik zei er echt wel wat van hoor. Ik bedoel, een half-Rotterdamse trekt haar bek wel open. Alleen lag de schuld dan uiteraard bij mij. Zelfs wanneer ik er niks tegen in bracht en achteraf naar een juf of meester ging, was ik het bokje. Ik werd tegenover de pester gezet, hij of zij ging huilen en hing een lulverhaal op en uiteindelijk kreeg ik op m’n kop en moest ik mijn excuses aanbieden. Dag in dag uit kwam ik huilend of boos thuis als ontlading van de schooldag. Ik ging telkens bang naar school en hield daar elke minuut van de dag de klok in de gaten. De tijd leek steeds stil te staan.

Toen ik in groep 1 zat, had ik mijzelf leren lezen en leren schrijven. Hoe? Weet ik veel, dat moet je aan m’n moeder vragen. Wat ik wel weet is dat ik hierdoor groep 1 en groep 2 in één schooljaar heb gedaan. Ik zat dus de gehele basisschool bij oudere kinderen in de klas. Niet dat ik dat doorhad, want ik voelde mij veel volwassener dan die koters. Je moet wel een erg laag niveau hebben of een mentale achterstand wil je iemand gaan pesten (voor de mensen die zich aangesproken voelen: hoi, fijn dat je meeleest, f*ck you!). Doordat ik de hele basisschool periode bezig was met overleven, heb ik nooit kunnen ervaren hoe het is een kind te zijn.

Middelbare school. YES! Verlossing van die kleuters. Doordat ik er mentaal zo doorheen zat, had ik niet de energie om de HAVO te gaan doen. Ik zou het prima aankunnen, maar dan zou ik te veel oude klasgenoten tegenkomen en dat wilde ik niet. Mede om die reden koos ik er dus voor om MAVO/HAVO te gaan doen met als doel de HAVO in te stromen. Maar tot mijn verbazing viel ik op de middelbare school in een nog dieper gat. Ik werd weer gepest. Alleen ging het hier nog een stapje verder. Lelijke foto’s gingen rond op sociale media, papiertjes in de gangen waarop ik publiekelijk werd uitgescholden, beschuldigd worden van diefstal en zo zou ik je een heel boek kunnen voorleggen met allerlei gebeurtenissen. Hier gebeurde hetzelfde (docenten, take notes!). Ik moest tegenover de pester zitten, hij of zij weer janken en liegen met als resultaat…? Ik die mijn excuses moest aanbieden.

Ik was ten einde raad. Letterlijk. Dan ben je zo jong en dan wordt opgeven wel erg verraderlijk. Maar ho eens even! Waarom zou je in hemelsnaam je jonge leven willen opgeven door iets wat niet eens jouw schuld is? Dat vroeg ik mijzelf ook af en daarom zocht ik hulp. In de tweede klas van de middelbare school (waar ik inmiddels op de MAVO zat want ja, des te sneller ik van die school af kon), kwam ik terecht bij een orthopedagoog. Google dat maar ff, bespaar je mij weer tekst. Zij hielp mij letterlijk en figuurlijk de middelbare school te overleven. 1x per week ging ik naar de praktijk om met haar te werken aan een verhaal. Dit verhaal staat vol met gebeurtenissen van de basisschool. Huh, maar je zit toch al op de middelbare rond deze tijd? Zeker, maar zoals ik al zei was de basisschool traumatisch. Dit had blijkbaar zo’n impact op mijn gezondheid, dat ik dat deel eerst moest verwerken om de middelbare school door te kunnen komen. Ik draaide mijn tijd op de middelbare op een vermogen van gemiddeld 140%. Ik heb mij dagelijks afgevraagd: “Waarom ik?” maar toen ik mij besefte dat ik hier nooit een antwoord op zou krijgen, liet ik die gedachte maar gaan. En ik hoefde er ook geen antwoord op want dat zou betekenen dat ik iets aan mijzelf zou moeten veranderen voor een ander. Nou, nooit van m’n leven. Wat er allemaal op de middelbare school precies is gebeurd zal ik je besparen. Het was in ieder geval hel op aarde en ik heb hier mijn jeugd volledig over moeten slaan. Eind 4e klas heb ik mijn sessies bij mijn orthopedagoog afgerond.

Met een MAVO diploma op zak ging ik eindelijk bezig met mijn grootste passie: muziek. Ik begon een nieuwe zoektocht naar een toekomst op een MBO-4 muzikantenopleiding. Hier studeerde ik zang. Dit ging eigenlijk wel goed. Ik wist natuurlijk dat het mij wat makkelijk af zou gaan maar dat maakte mij op dit moment even niets uit. Ik was vooral bang dat ik weer gepest zou worden. Of dat ik in een groep belandde waarin ik mij weer zo alleen voelde. Dit gebeurde niet. Wat wel gebeurde was misschien nog wel erger. Door alle ellende die ik al had meegemaakt, viel ik steeds dieper en dieper naar beneden. Ik had wel leuke klasgenoten maar ik kon er eigenlijk met niemand over praten. Van buiten was er niks aan de hand. Ik lachte en deed lekker mee. Maar toen ik merkte hoe slecht ik mij van binnen voelde, wist ik dat er iets moest gebeuren. Ik had weer een afspraak met mijn orthopedagoog gemaakt. Ik zei dat ik blij was haar te zien. “Ik jou niet”, zei ze. Ik snapte waarom ze dat zei want als ik voor haar zou staan, zou dat niet veel goeds betekenen. Na een half jaar weer elke week op gesprek te zijn geweest, kwamen we tot de conclusie dat ik een depressie had er meer nodig was dan alleen praten. De school waar ik op dat moment op zat, keerde mij de rug toe. Ik vroeg bijna elke dag om hulp maar ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, terwijl ik mijzelf bleef uitputten. Ze wilden niks voor mij betekenen en waar ik wilde leren en wilde ondernemen, zaten zij op hun luie reet een kopje koffie te drinken met de medeleerlingen. Er waren drastischere middelen nodig.

Samen met mijn orthopedagoog maakte ik de keuze te starten aan EMDR-therapie. Als je uitgebreid wilt weten wat dat is zal je weer even moeten Googelen maar kort gezegd is dat trauma-therapie. Ik voelde mij verslagen maar ik ging er wel vol vertrouwen en goede moed in. En om even terug te komen op hoe heftig de basis- en middelbare school waren. Nou, zo erg dat er trauma-therapie voor nodig was. Elke week ging ik naar mijn EMDR-therapeute. Dit was het meest intensieve wat ik ooit heb gedaan. Een marathon is er niks bij. Elke week moest ik focussen op gebeurtenissen die ik niet eens in mijn nachtmerries durf af te spelen. Hoe heftig dit traject ook was, het sloeg aan. Zo erg zelfs, dat ik bij mijn laatste sessie zei dat ik trots op mijzelf was. Ik werd hier hevig emotioneel van, omdat ik dat nog nooit was geweest en nu voor de eerste keer ervaarde hoe dat voelde. Maar we waren er nog niet. Het “revalideren” begon nu. Toepassen wat ik heb geleerd bij de EMDR op de echte wereld. Het duurde niet lang tot ik doorhad dat ik van school af wilde. Ik had door dat de sfeer en de mensen daar een te slechte invloed hadden op wie ik wilde zijn. In overleg met de leerplichtambtenaar ging ik de wijde wereld in. En niet alles aan die school was negatief hoor. Ik heb er wat vrienden aan overgehouden en ik heb mijn passie voor het schrijven van eigen muziek gevonden. Ik had rust nodig.

Ik speelde 2x per week nog wel met mijn band. Ik had zelf de keuze gemaakt hier niet mee te willen stoppen omdat ik mijn bandleden niet wilde laten vallen. Hier had de school natuurlijk geen vertrouwen in dus was mijn taak hen het tegendeel te bewijzen. Ik denk dat dat wel gelukt is. De rest van de dagen in de week was ik voornamelijk bezig met mijzelf. Eigen muziek maken, Netflix uitspelen, buiten zijn.

Ik had de afspraak gemaakt om na de zomer weer te gaan starten met een nieuwe opleiding. Wat ik wilde doen wist ik niet. Doordat ik op de middelbare school zo erg bezig was met overleven, heb ik nooit stilgestaan bij wat ik met mijn leven wil. Vele beroepskeuzetesten verder koos ik voor de opleiding Juridisch Administratief Dienstverlener. Je leest het goed; ik ging van een microfoon en een piano, naar wetboeken en rechtszaken. Doordat ik al twee jaar MBO-4 er op had zitten, leek het mij verstandig om de opleiding versneld te doorlopen. Dit kon gelukkig. Ik bleef wel in de eerste klas maar ik mocht al examens inplannen en mij bezig houden met vooruitwerken. De klas waar ik in zat was enorm lief. Tuurlijk waren er groepjes maar iedereen kon het met elkaar vinden. Niemand werd buitengesloten. De reden hiervoor was waarschijnlijk de leeftijd. Bijna iedereen in die klas kwam van de middelbare school. Jonkies! Ineens voelde ik mij heel oud, terwijl ik, doordat ik groep 1 & 2 in één jaar heb gedaan, nu bij leeftijdsgenoten zat. Ik had al meer ervaring in school en hierdoor kon ik anderen helpen. Want zo ben ik, behulpzaam. Toen ik eenmaal was begonnen met de opleiding, rondde ik mijn sessies bij mijn orthopedagoog definitief af. Dit was een enorm emotioneel moment. 5 jaar lang heeft zij mij staande gehouden. Ik zal haar mijn leven lang dankbaar zijn. Tuurlijk was het eng, ik stond er nu alleen voor maar ik wist dat ik het kon.

Zoals ik al had verwacht kwam ik tot de conclusie dat MBO gewoon echt niet mijn ding is. De informatie ligt het niet aan. Ik bedoel, deze opleiding is de moeilijkste MBO-4 opleiding en ik snap ook waarom. Alleen ligt het aan de manier waarop de informatie wordt uitgelegd. Alles wordt 25x herhaald en ze houden nog net niet je handje vast. En ik zeg niet dat dat slecht is, alleen past het niet bij mij. Ik begon dingen te herkennen die ik ervaarde op de muzikantenopleiding. Foute boel. Dus, om mij vrolijk te houden liep ik naar m’n ouders toe en zei ik: “ik stop met school”. Verrassend genoeg keken zij hier niet van op. Ik moet lekker leven en werken, een huisje vinden en mijn eigen ding doen. Zo gezegd, zo gedaan, contacteerde ik de leerplichtambtenaar en vertelde ik mijn plannen. Dit werd door gekoppeld naar het jongeren-loket omdat ik de leeftijd van 18 jaar was gepasseerd. Na een goed gesprek met het jongeren-loket, stopte ik met school. Ik maakte nog wel een aantal examens van Nederlands en Engels omdat dat later misschien wel handig is maar verder had ik niks meer te zoeken op school. En daar zijn we nu! Zoekende naar een full-time baan en een eigen plekje. Dit gaat nog niet zo makkelijk zonder diploma maar ik kom er wel.

Nou, daar zijn we dan; het einde van dit dramatische stuk tekst. De plannen voor later laat ik nog even voor wat het is. Ik wil ooit wel een HBO-diploma halen maar dat kan wanneer ik daar aan toe ben. Voor nu is het tijd om mijn leven te leven. Ik schrijf nog steeds muziek en inmiddels dus ook blog-teksten. Ohja, ik heb trouwens ook een vriendje. Een hele leuke zelfs! Dus daar ga ik ook lekker van genieten.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *