Je zult je misschien wel afvragen wat er in de afgelopen 9 maanden is gebeurd. Het zal te veel zijn om in één blog te stoppen maar wellicht kan ik je in een vlot tempo meenemen in waar ik inmiddels gestrand ben. Ik heb namelijk het nest verlaten. Steenwijk is eindelijk achter me. Aan de ene kant ben ik zo opgelucht dat ik het verleden letterlijk achter me kan laten en aan de andere kant word ik er nu als nooit tevoren mee geconfronteerd. Dit alles vanuit mijn nieuwe woonplaats: Roermond.
“Huh, wacht even, Roermond?’’. Oké, laten we even terugblikken naar februari 2022. Ik was met wat vriendinnen die ik kende van mijn vele vakanties in België, een weekend naar Antwerpen. Eén van deze meiden, welke woonde in Venlo, had een foto van ons clubje op haar socials gezet. Naar aanleiding van deze foto ging een jongen die zij kende mij volgen op Instagram. Oeps, nooit gezien natuurlijk. Fast forward naar 20 juli 2022; ik kreeg een berichtje van deze jongeman. Het duurde even voordat ik het berichtje had gezien dus reageerde ik op 2 augustus op zijn vraag hoe oud ik was. Bleek dat hij zijn leven lang had gedrumd dus gespreksstof was er zat. Ik was wel toe aan wat nieuwe contacten dus iemand van ver af die met mij wilde praten vond ik heerlijk. Van het vele appen gingen we over naar dagelijks bellen en uiteindelijk, half november 2022, ging ik hem ontmoeten. We wisten van elkaar dat we naar niks serieus op zoek waren dus begon alles vriendschappelijk. Van vrienden gingen we over in beste maatjes en al snel merkte ik dat hij toch wel erg leuk was. Van uit eten gaan tot samen oud en nieuw vieren, we hadden echt puur plezier met elkaar. Duurde even voordat ik het signaal terugkreeg maar ja hoor, 21 januari 2023 vroeg hij of ik zijn vriendinnetje wilde zijn.
Ik wilde al jaren uit huis maar leeftijd, studie, een pandemie, het hielp allemaal niet mee. Toen ik wat meer te proeven kreeg van de Limburgers wist ik dat dit de volgende stap moest zijn. Uiteraard had mijn vriend een megagrote invloed in de beslissing om het noorden te verlaten maar ik sta volledig achter mijn keuze om een nieuwe start te maken in het zuiden. Zo voelt het ook echt, een nieuwe start. Dus, op donderdag 6 juli kreeg ik te horen dat ik op vrijdag 7 juli een appartement mocht komen bezichtigen. Ik tekende vervolgens de maandag daarop en op 10 juli 2023 was ik eindelijk eigenaar van een eigen stekkie. Hoewel ik me opgelucht voelde, begon hier ook de stress van het zoeken naar een nieuwe baan, het moeten verhuizen en het moeten zoeken naar nieuwe sociale contacten om te settelen. Tuurlijk mis ik thuis. Thuis zal ook altijd thuis blijven en ik heb juist het idee dat ik dichter bij mijn ouders sta nu er kilometers tussen zitten. Raar hé? Ik vond en vind het doodeng om zo’n stap te maken en ben er ook nog niet helemaal aan gewend. Vooral gedachten als het niet van dichtbij zien opgroeien van de kinderen van mijn broer breken mijn hart. Ook vind ik het lastig dat als er iets met iemand up north gebeurt, ik er 2,5 uur later pas kan zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is eigenlijk echt niet ver en er zijn genoeg aardelingen die het veel erger voor elkaar hebben maar toch, het is wennen.
Laat ik nou niet een klein detail vergeten; die knul? Woon er mee samen. De meest voor de hand liggende reactie is de uitspraak dat het wel snel is. Zal wel, het voelt goed en het leven is veel te saai zonder risico en soms moet je een sprong in het diepe wagen om nieuwe plekken te ontdekken. Het samenwonen gaat heel goed en aangezien hij hier zijn leven lang al woont kan hij me goed ondersteunen in het oppakken van een leven hier. Soms is dit wel lastig. Ik bedoel, ik voel me eerder een toerist dan een inwoner met m’n Rotterdamse waffel en Overijsselse invloeden. Ik vind het wel leuk dat ik er nieuwe interesses door ontdek zoals auto’s. Nooit gedacht dat ik die stukken metaal zo interessant zou vinden. We gaan eigenlijk elk weekend wel naar een carmeet en het voelt goed dat daar iedereen het beste met elkaar voor heeft. Waar ze in het noorden alleen maar zouden opscheppen over hun eigen auto’s, is de community hier zelfs blij voor mij met m’n uitgerekt koekblik vermomd als een 1.6 Seat Cordoba. Beter bekend als Corrie. Oh ja; het beste nieuws van dit hele stuk tekst is natuurlijk het feit dat mijn huisgenoot een Feyenoorder is. Maakt het toch makkelijker als je op de bank juicht voor dezelfde club. Soms voelt het wel alsof ik mijn vader er mee verraad door vaker naar De Kuip te gaan in een half jaar dan mijn vader en ik de afgelopen jaren samen zijn geweest. Pap, sorry, volgend jaar samen seizoenkaart doen? Je leeft maar één keer hé.
Op jezelf wonen brengt los van alle stress rondom financiën, de opstapeling van tegenslagen en de uitdaging om contacten te leggen ook een hele hoop stille momenten met zich mee. Dit heeft ertoe geleid dat ik erachter ben een flink deel nog niet volledig te hebben verwerkt van wat er vroeger zich heeft afgespeeld. Ik was hier eerst erg verdrietig over omdat het ergens voelt alsof die jaren aan therapie voor niks waren geweest maar dan bedenk ik me dat dat toen nodig was om te overleven. Nu, een aantal jaar later, is er de ruimte om erbij stil te staan en erop terug te kijken vanuit een plek die niks meer te maken heeft met voorgaande gebeurtenissen. Ik ben pas 20 jaren jong en kijk eens even wat er allemaal al gebeurd is, holy shit. Hoe triest het ook is om erop terug te moeten kijken ben ik er blij mee dat ik nu eindelijk kan zeggen dat ik gewonnen heb. Ondanks dat de finish nog om de hoek is weet ik dat ik nu al veel verder ben gekomen dan die motherf*ckers van de scholen waar ik op heb gezeten. Het was ook allemaal niet niks en ik vind het fijn dat ik nu de tijd heb om bezig te zijn met mezelf en uit te zoeken wat ik wil. Want om eerlijk te zijn heb ik daar als kind geen tijd voor gehad. Nu is er tijd zat. Aangezien mijn vriend net is begonnen aan een fulltimebaan ben ik vaker alleen. Soms gaat dit me minder goed af dan andere dagen en soms kan ik juist een slag slaan in het oriënteren welke paden ik wil gaan bewandelen. Omdat dit best verwarrend kan zijn en omdat ik ook maar gewoon doe wat ik denk dat goed is, schaam ik me er ook niet voor om te zeggen dat ik hier een beetje hulp bij krijg van een psycholoog. Op die manier kan ik het verleden voor eens en voor altijd op de juiste manier verwerken en vervolgens keuzes maken waar ik achter sta. En nee, dat is niet falen maar juist mega verstandig en gezond want we zijn allemaal mensen, tip van Lies.
Dus hier zijn we nu, in het café van de bibliotheek in Roermond. Best mooi hier. Voor mij persoonlijk proberen ze iets te veel hun best om modern te zijn op een manier wat naar mijn mening niet erg tof is. Gekke knalrode boekenkasten in een historisch gebouw, bijzondere keuze. Ik dwaal af, tijd om af te ronden. Misschien ook wel verstandig anders wordt de parkeermeter zo duur.