Ik had laatst verteld dat ik het jammer vind dat mijn familie zo ver weg woont. Goed nieuws; ik ben weer eens op bezoek geweest. Mijn vader en ik gingen afgelopen zondag naar De Kuip voor Feyenoord – Excelsior. Wat een wedstrijd. Ons clubje won met 5-1. Omdat we in de buurt waren hadden we in de ochtend afgesproken bij mijn opa en oma en rond de lunch bij mijn oom en tante. Die laatste twee had ik echt al kapot lang niet gezien dus het was erg fijn daar te zijn. Mijn tante vertelde mij dat ze al mijn blogs heeft gelezen. Het ontroerde haar dat er zo veel in mijn leven gebeurd was en ze vroeg of ik bang ben als ik één van de pesters van vroeger tegen kom. “Nee”, zei ik. “Ik zou ze wel een kaakstoot willen geven”. Dit zette me aan het denken. Wat als ik ze voor me heb? Wat zou ik willen doen? Wat zou ik willen zeggen?

Nu zou ik een apart stuk kunnen schrijven per pester maar dan wordt dit wel een erg lange tekst. Ik zal het daarom algemeen houden. Ik maak het wel persoonlijk. Zie het als een soort brief. En ik hoop van harte dat jullie meelezen lieve pesters, deze is voor jullie. Kus.

Jeetje, daar zijn we dan. Het kan zijn dat ik je al 8 jaar niet heb gezien maar de kans is ook aanwezig dat we samen examen hebben gedaan op de middelbare school. Goed je te spreken! Wie je ook bent, ik ga je even vertellen wat je met mij gedaan hebt. Laat ik beginnen met de basisschool. Als kind van 4 ben je enorm vatbaar voor alles om je heen. Je begint bewust na te denken en dit is ook de leeftijd waar je je eerste herinneringen maakt. Het is dus erg belangrijk dat die fundering een beetje stabiel is. Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: dit heb jij verpest. Waarschijnlijk heb je het nooit door gehad dus ik zal je even uitleggen wat er met mij gebeurde. Ik ging elke dag naar school met angst voor jou. Op school zelf liet ik dit natuurlijk niet merken want dan zou ik jou een extra doelpunt geven.  Elk jaar hoopte ik op verandering. Elke week hoopte ik op een wonder. Stom om te denken natuurlijk want jij zou er toch wel voor zorgen dat je me kon pakken. Geloof me, ik heb je heel wat slechts toegewenst. Niet dat ik daar spijt van heb en ik hoop nog steeds dat je je leven lang ongelukkig zult zijn maar hey, dat zou natuurlijk gemeen zijn om te zeggen. In ieder geval, door jou kwam ik elke dag boos thuis. Vele ruzies met mijn vader, ongelukkig zijn, geen uitzicht zien, allemaal door jou. Ik was nog maar 10 jaar oud. Blijf je nog even hangen? Ik zal zo verder ingaan op de basisschool tijd.

Als kind speel je over het algemeen veel buiten. Wat konden we leuk buiten spelen hé, k*twijf? Weet je nog dat je me op de grond had gesmeten? Of dat je van alles naar m’n hoofd gooide? Leuk was dat. Och, ik zou een boek over jou kunnen schrijven. Verdien je niet. Ik denk dat jij me de ergste trauma’s hebt bezorgd.

Ohja jij, die ik niet eens kende. Voor jaren stond je me overal op te wachten terwijl ik je naam niet eens wist. Gelukkig wist jij wel alles over mij. Dit gebruikte je ook tegen me. Steeds wanneer ik jou zag was ik doodsbang. Ik snap achteraf niet waarom want jij bent letterlijk de domste van iedereen in dit stuk tekst. Ik heb bij jou denk ik het vaakste gedacht “als ik je tegen kom, hoek ik je neer”. Dit dacht ik natuurlijk omdat jij zo van verassingen hield. Ik wist nooit waar en wanneer je me ging pakken. Ik ben niet zo van de jumpscares in horrorfilms dus zacht uitgedrukt vond ik dit niet super. Toch kijk ik 100 keer liever naar een horrorfilm dan naar jouw kop. Ook al zou je het verschil tussen jou en Pennywise niet zien. Heb je inmiddels al een make-up lesje gehad? Jezus, wat zette jij jezelf voor schut.

Middelbare school. Ik wilde super graag naar de havo om daarna naar het conservatorium te gaan. Dit was altijd al mijn droom en doel. Ik had gezegd tegen mijn basisschooldocenten dat ik het niveau wilde volgen waar ik de minste basisschool kinderen tegen zou komen. Op dat moment was de mavo/havo klas de beste optie. Hier zat maar één jongen in uit mijn oude klas. Ik heb tot alle religies geboden dat ik niet weer gepest zou worden. Maar toen kwamen jullie, mijn middelbare school pesters. Met jullie lelijke haren, dikke koppen, ontbrekende breincellen en een kledingstijl welke de prehistorische mens niet eens zou dragen al mocht de temperatuur dalen naar -20. Wat fijn om jullie dit te vertellen. Mocht je je nu aangevallen voelen, is het misschien beter dat je verder leest. Dit gaat namelijk over jou. Oh en jullie basischool-bitches kwamen er ook weer gezellig bij! Reünie.

Je hebt het me erg moeilijk gemaakt. Door wat jij mij hebt aangedaan wilde ik niet meer leven. Ik kon de pijn niet meer verdragen. Ik wilde verlost zijn. Van jou. Ik was hier 12 jaar oud. Mijn ouders weten het niet eens maar ik heb denk ik wel drie brieven aan ze geschreven, mocht ik onderweg naar school het echt niet meer trekken. Ik denk dat m’n ouders je hadden opgezocht vriendin. Mijn bloed zou aan jouw handen zitten. (Geen zorgen mam, die brieven bestaan al lang niet meer.) Jarenlang heb ik gevochten tegen mezelf. Uiteindelijk besloot ik dat ik wraak wilde nemen. Wat is nou een betere manier om wraak te nemen dan laten zien dat je me niet kon breken. Dit was een dubbele marathon. De gehele middelbare school tijd zocht ik manieren om het vol te houden. Dit liep zelfs zo erg uit de klauwen dat ik hulp nodig had. De vrouw die mij jarenlang heeft geholpen, heeft meerdere keren mijn leven gered. Dit heeft niet alleen mij veel energie gekost maar ook mijn ouders, m’n broers, de vrouw die mij hielp, m’n hele familie en met name mijn toekomst. Ik heb erg lang gedacht dat ik deze niet zou hebben. Denk eens even goed na wat het met een 13/14 jarig meisje doet als er geen licht is aan het einde van de tunnel. Dit kan je je waarschijnlijk niet eens inbeelden want je bent nog dommer dan de reet van een luiaard. Ik moet je trouwens wel echt credits geven voor je acteerwerk. Hoe jij je als slachtoffer op kon stellen wanneer we met een docent iets uit moesten praten, wereldklasse. Die neppe tranen ook, ik zou het bijna geloven. Helaas deden docenten dit wel. Je zou zeggen dat zij hoog opgeleid zijn maar helaas waren ze net zo dom. Of gewoon blind. Misschien beide. Sorry, het gaat om jou, niet de docenten. Alles wat jij me hebt aangedaan was zo onnodig.

Basisschool, straatkids, komen jullie er ook weer even bij? Dit volgende gaat over jullie allemaal.

Ik had dromen, ambities, ik wilde kind zijn. Dit kon niet. Ik was alleen maar bezig met overleven in plaats van te leven. Jullie hielden mij aan kettingen. Waar een normaal kind bezig is met het kiezen welke vakken hij of zij wilt kiezen om examen in te gaan doen, was ik bezig met kiezen of ik het allemaal nog wel aan kon. Ik moet je ook bedanken. Door jou ben ik enorm snel volwassen geworden. Er was ook geen tijd om kind te zijn. Gelukkig haal jij mijn kinderlijke tijd gewoon voor mij in. Vet lief! Achterlijke kleuter. Ik was 15 toen ik begon aan mijn eerste studie. Je had me mijn conservatorium droom al afgenomen. Ik had een extra jaar havo kunnen doen op de middelbare school maar dat deden een aantal van jullie ook. Dit was natuurlijk geen optie. Ik wilde weg van je zijn. Heel ver weg.

Jarenlange therapie, eindeloze slapeloze nachten, trauma’s, PTSS, depressies, EMDR, zelfmoord plannen, vriendeloos, uitzichtloos, geen toekomst. Jij hebt dit gedaan. Jij.

Wees gerust, ik zal succesvoller dan je worden. Trouwens, dat ben ik al want je hebt verloren. Ik leef nog, ha! Ik houd van m’n leven en ik wil er iets mee doen. Ik weet nog steeds niet wat ik precies wil doen omdat ik constant draaide op vermogen van 150% en niet bezig kon zijn met iets anders dan overleven.

Ik haat je, dat is duidelijk. Ik gun je daarom ook het slechtste toe. Misschien als je nog eens je excuses aan komt bieden dat ik… nee haha grapje, stik er in. Tuurlijk, jij zal het ook moeilijk gehad hebben en ik geloof ook dat er bij iedere pester een aanleiding is bla, bla, bla. Toch was dit niet nodig. Je hebt mijn leven geruïneerd. Ik heb op dit moment geen diploma, voel ik geen geluk, heb ik vertrouwens problemen, mentale verwarringen en zo veel onomkeerbare schade. Ik zal je mijn leven lang herinneren. Kan ook niet anders als je ziet wat je allemaal hebt geflikt. Ik ben nu trouwens niet meer bang voor je hoor. Ik lach je echt vierkant uit. Sukkel.

Zo, dat is er uit. Ik zou oprecht nog veel langer willen schrijven over wat ik te zeggen heb maar dan verlies ik je aandacht. Ik ga lekker verder reizen want ik zit (uiteraard) weer in de trein. Even de muziek op m’n oren op standje gehoorschade zetten en naar buiten kijken.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *