Ik heb al een tijdje geen muziek geschreven en dat beangstigt me. Het is inmiddels wel duidelijk dat ik niet zonder muziek kan leven. Ik adem muziek. Ik zit alleen even vast in het schrijven van nieuwe dingen. Dit komt denk ik doordat ik geen ruimte kan vinden om muziek te maken in mijn eentje. Er is bij ons thuis altijd wel iemand anders thuis en aangezien mijn piano in de woonkamer staat kan ik nooit voluit. Althans, dit durf ik niet en wil ik niet. Ik voel mij er niet comfortabel bij. Nu heb ik ook een stage-piano die ik kan gebruiken op mijn kamer maar zelfs dan voelt het alsof er iemand met me meeluistert. Ook al zou dit misschien niet het geval zijn, nieuwe muziek maken is echt een stuk moeilijker met iemand in het huis. Experimenteren met nieuwe dingen wil ik het liefste helemaal alleen doen en bij ons thuis kan dat vrijwel nooit. Hoe uit ik dit dan?
Niet. Nee grapje, ik heb wel momenten dat ik m’n gevoel goed kwijt kan bij het schrijven van blogteksten of bij het luisteren van muziek. Ik probeer het ook vaak uit te leggen aan vrienden maar meestal begrijpen ze mij maar deels. Er spoken zo veel ideeën door m’n hoofd die eruit moeten. Ik kan er alleen geen plek voor vinden waardoor het steeds meer en meer wordt. Dit is lastig en tegelijkertijd motiverend ook al weet ik niet waar ik kan beginnen. Meestal zeggen mensen dat ik gewoon maar dingen moet opschrijven of gewoon moet “doen”. Makkelijker gezegd dan gedaan voor een perfectionist als ik. Als ik iets nieuws maak moet dit gelijk goed zijn. Je maakt iets van kwaliteit of niet. Slechte eigenschap, duidelijk.
Door alle ideeën die er niet uit kunnen, heb ik soms geen ruimte voor gevoel. Ik heb al maanden niet hard gehuild en als iemand mij iets aandoet word ik direct boos. Ik blijf zorgen voor iedereen om me heen en als iemand om hulp vraagt zit ik meteen in de auto of de trein. Het is niet dat ik nu zelf vraag om hulp, absoluut niet want ik vind het fijn in m’n eentje. En aan iedereen die bij mij om hulp vraagt; blijf het alsjeblieft doen. Ik sta voor je klaar. Het is alleen jammer dat ik mijn eigen creativiteit vaak niet kwijt kan. Deze blogteksten schrijf ik namelijk ook alleen maar als ik in de trein zit, onderweg naar iemand. Ik vind het heerlijk hoor, begrijp me niet verkeerd. Vooral met zo’n laag avondzonnetje op m’n smoel en de muziek op mijn koptelefoon flink hard. Ik weet alleen wel dat ik het liefste de longen uit m’n lijf wil zingen. Op een podium. Iedereen ontroeren met mijn teksten en achteraf trots zijn op mijn eigen prestaties. Ik wil dat weer kunnen voelen. Dat ik kan zingen. Ik wil gewoon zingen. Wanneer ik op mijzelf ga wonen hoop ik ook enorm dat ik hier ruimte voor kan vinden. Ik merk dat ik het nodig heb.
Ik had in mijn blog “Eigen muziek, eigen verhaal” al uitgelegd hoe goed ik mijn gevoel kwijt kan in het schrijven van muziek. Dit gaat niet alleen om de teksten maar juist ook de doorgedachte akkoordschema’s en de fundering van mijn muziek. Wanneer het publiek mijn pianospel hoort wil ik hun aandacht al hebben voordat er ook maar een woord gezongen of gesproken is. Hier moet ik gewoon het juiste bandje voor vinden. Een bandje met dezelfde visie en dezelfde motivatie om er wat van te maken. Door die pandemie lag de cultuursector natuurlijk op zijn gat. Nu moet ik zeggen dat het momenteel na die pandemie misschien wel moeilijker is om te vinden waar ik naar zoek. Bands zoeken vaak naar een instrumentalist of een extra zangeres om covers mee te spelen terwijl ik mijn verhalen wil vertellen. Misschien moet ik mijzelf op de markt gooien. Vragen om instrumentalisten die mijn muziek willen dragen met mij als frontman. Of eigenlijk frontvrouw. Dit durf ik alleen niet. Ik heb niks om aan te bieden. Geen repetitieruimte, geen planning, niks. Ik heb alleen mijn muziek en ook al zou dat genoeg moeten zijn omdat het daar uiteindelijk om draait, weet ik niet of muzikanten daarop zitten te wachten.
Ach, ik moet ook niet zo veel nadenken en gewoon m’n ideeën naar buiten brengen. Ik was laatst op de reünie van de Artiest, Muzikantenopleiding. Ik was hier uiteraard niet voor uitgenodigd en elke docent was verbaasd dat ik er was. Precies wat ik wilde. Even laten zien dat ik beter terecht ben gekomen. Het was zo fijn om even terug onder muzikanten te zijn. Veel mensen gesproken. Ik merkte vooral hier dat ik de muziek en het podium mis. Echt heel veel. Het is dus taak om ervoor te zorgen dat ik weer ga schrijven, ga creëren en ga voelen. Dat ik uiteindelijk kan voelen wat ik op een podium over wil brengen.